‘Nergens beter dan thuis’ in Mallorca

Vroeger gingen de Heidestoempers naar Mallorca om in form te geraken. Tegenwoordig moet een mens al serieus in form zijn om mee te kunnen in Mallorca. En dus werden er al heel wat 'bruggen' versleten in aanloop naar deze voorjaars-fietsreis. De Zeelandbrug kwam ons stilaan de oren uit, dus de honger was groot naar het mooie eiland in de zon.

De groep was wat heterogeen en arriveerde in verspreide slagorde op Spaanse bodem. 

Robert Delcroix en Luc Pannekoek vertrokken met hun vrouwen Magda en Mieke al wat eerder. Ze vergezelden er hun vrienden Elly & Ludo, die er zonet een periode van 5 weken regen achter de rug hadden. Het waren er ongeziene weersomstandigheden geweest. Beide heren maalden dus nogal wat kilometers in afwachting tot de Heidestoempers-groep compleet was. Robert heeft naar 't schijnt niet veel van de mooie omgeving gezien die dagen. Hij moest zich vooral focussen op het achterwiel van Luc P.

Rik Schrijvers en Paula arriveerden ook wat vroeger, min of meer samen met de bijna-VRT-gepensioneerde Kris Meertens. Zijn collega Bart Schols was al een paar weken vollen bak aan 't trainen voor de 'Mallorca 312'. Na zijn hoogtestage in de Provence maakte hij de oversteek met de boot, voor de ultieme voorbereiding van 312 loodzware Mallorcaanse kilometers.

Ook Bob Zaman en vrouw José zakten af voor een weekje vakantie. Voor Bob was dit een deel van de voorbereiding voor de Ventoux-vakantie met enkele Heidestoempers in juni. Bij aankomst bleek een onverlaat op de luchthaven er ongewild met zijn valies vandoor. Gelukkig kon die niet van het eiland en was het euvel enkele uren later al opgelost, dankzij de tussenkomst van Ryanair-baas Michael O'Leary in Dublin.

Zij arriveerden tegelijk met de rest van de ploeg van 5 Heidestoempers, waarin de 'mannen van Wezel' de meerderheid uitmaakten. Louis A. (Gooreind), Paul VL (Wuustwezel) en William D. (Wuustwezel) waren al weken voorafgaand aan deze fietsreis aan het strijden over 'wie eerst boven zou zijn', 'wie ze zouden achterlaten bij het binnenrijden' of 'wie de snelste tijd zou hebben op de beklimming van de Sa Calobra'. In onvervalst Wuustwezels dialect ging dat zo weken aan een stuk over niks anders dan dat. Joske A. (Wildert-West) en Lukas J. (Kalmthout) , hun 2 metgezellen, lieten ze rustig doen en grijnsden minzaam. Enige ervaring in Mallorca-ritten is al eens goed voor het gemoed en het zelfvertrouwen.

En zo was de bende compleet voor een gemoedelijke, sportieve fietsreis. Al snel bleek dat niet zozeer de ritten een belangrijke uitdaging waren. Wel de installatie van de VRT-NU-app was dé challenge de eerste dagen. Die werkte immers niet op de GSM's van Louis en Paul. En vermits de heren hun dagelijkse portie 'Thuis' op de VRT niet konden missen, moest Lukas bijspringen om deze soap vol geroep en ambras ook in het buitenland te kunnen bekijken via de VRT-app. Dat lukte en sindsdien, zo werd verteld, zaten beide heren elke avond hand-in-hand op de rand van het bed te genieten van hun favoriete TV-programma.

Over de sportieve prestaties kunnen we kort zijn : de gele trui, de groene trui, de bergtrui, de tussensprinten en aan de finish... overal was Luc Pannekoek de eerste, de beste en de snelste. De jury had dus weinig moeite om de uitslag op te maken na de ritten. Ze moesten gewoon de uitslag van de dag ervoor kopiëren en klaar was kees. Alleen Bart Schols kon na zijn lange rit de Luc wat pijn doen op een aantal heuveltjes richting Sant Salvador. Wellicht hield hij zich wat in, om nadien verwoestend uit te halen in de klim naar het klooster. We vierden ook Luc z'n officieel pensioen, op 1 mei, nota bene 'de dag van de arbeid'. Hij dronk wat wijn die avond. Hij had er last van de dag nadien en toch was hij opnieuw veruit de beste.

Ook Robert Delcroix stond zijn mannetje. Hoe ouder die wordt, hoe beter hij rijdt, ook bergop. Zijn Magda kwam ons elke ochtend bij het vertrek aan hotel Helios uitwuiven, met de goede raad : 'Voorzichtig zijn hé'. En dat deden we dan ook. We kenden geen valpartijen, er waren nauwelijks platte banden en we werden gespaard van lastige mechanische problemen. De Robert zetten zich ook graag aan kop van de groep. In tegenstelling tot de Wezel-mannen : die hielden vooral elkaar in 't oog in de buik van het peloton.

Parket-man Paul VL kan niet alleen goed klimmen. De man kan ook zeer goed babbelen. Op 7 dagen heeft die heel zijn leven verteld. Sommige dingen moeten we nog wat verifiëren op 'waarheid-gehalte', maar het meeste geloven we. Deze succesvolle en pragmatische zakenman was werkelijk een aanwinst voor de groep. Lachen, zwansen, drinken, vertellen, uitdagen op de fiets, harken op de lange en snelle stukken,... het was er allemaal bij. De man was ongelooflijk bij de pinken, zowel sportief als verbaal. En af en toe was hij ook iets kwijt. Zo vond hij op dag 2 zijn fietshelm niet meer. Hij kocht daarom een nieuw, modern model bij Berganti Bikes. Dat bleek overbodig, want z'n oude helm lag blijkbaar gewoon in de kelder, bij z'n fiets. Van al dat babbelen en zwansen, verliest een mens al eens iets uit het oog. Als je meer wil weten over 'kamelen in Marokko' of 'appartementen in Temse', spreek Paul er gerust over aan. Hij houdt je uren bezig, tot je niet meer bijkomt van het lachen.

Zijn dorpsgenoot Louis, uit de vijandige vrijstaat Gooreind, was enorm gebrand op deze reis en 'zou wel eens laten zien hoe hij kon klimmen na al die trainingen over de Zeelandbrug'. En het moet gezegd : Louis heeft dat goed gedaan. Hij klom goed (maar niet bij de besten), hij reed goed op kop (af en toe toch), hij kende de weg vanbuiten (op enkele cruciale missers na) en hij kroop elke avond na 'Thuis' zonder bier in z'n bed. Naarmate de fietsdagen vorderden, lieten z'n longen hem meer en meer in de steek. Soms bleek hij wel een hond die al blaffend boven kwam na een klim, maar Louis zette door. Eén keer bleef hij wel erg lang weg. Zijn ketting was eraf gegaan. Hij had dat moeten herstellen, en wonder boven wonder : de smeer op z'n handen was even later helemaal verdwenen. Het wonder van Mallorca was geschied ! De Louis is een sterke beer, die op één verplichte rustdag na, het beste van zichzelf gaf en genoot van elke kilometer op een (te) zwaar verzet. Luc Pannekoek won alle truien. Maar de trui 'fietsen met een halve long', die was uiteraard voor de Louis.

Bob Zaman was de 'lonely cruiser' van het gezelschap. Bob is een plantrekker en vindt altijd en overal de weg. Af en toe riep hij : "Mannen, rij maar door, we zien elkaar later wel deze dag". En inderdaad, op het allerlaatste terras onderweg na een dag met heel wat hoogtemeters, kwam Bob alleen aangefietst. De man trapte op zijn gemak naar boven, stopt tijdens de afdaling voor wat foto's en verwende zich culinair met lokale drankjes en gerechten onderweg. En wat bleek ? Hij had meer kilometers dan de rest van de groep. Terwijl de 'snelle mannen' in totaal 620 km aflegden, reed den Bob 636 km. Pannekoek & co reden 6500 hoogtemeters, Bob klom bijna 7000 hoogtemeters bij elkaar. En ook in de sprintklassieker tussen Porreres en Llucmajor, een golvend traject van 8 km op het groot blad, wist hij in het wiel van de Schols wonderwel te overleven. Hij spurtte naar de eindmeet, maar kwam net te laat na een late verrassingsaanval door ouderdomsdeken Jos A.

De aanwezigheid van Joske als ultieme Mallorca-kenner was uiteraard een zegen voor de groep. Nergens moesten we de weg vragen, nergens moesten we zoeken naar een geschikt plekje om te eten. Met zijn 73 levensjaren heeft Jos wat moeten inboeten in klimvermogen, maar er zijn ongetwijfeld weinig tot geen leeftijdsgenoten die zo rondrijden op en rond de bergen. De Jos blijft dus een taaie krijger. Naarmate de kilometers erbij kwamen, werd de Jos beter en beter. De laatste dag reed hij zonder problemen Louis klats uit het wiel, na diens ontsnappingspoging op de terugweg  vanuit Cala Pi. We gingen als een volleerde trein in waaierformatie erop en erover, in het wiel van snelheidsduivel Schols. En toch kwam de Louis eerst aan in het hotel. Terreinkennis en binnenwegen, het kan soms van belang zijn in een wedstrijd zonder parcours.

William D., de uit Essen uitgeweken Wuustwezelnaar, amuseerde zich ook rot. Al uitte hij af en toe stressmomenten bij het naderen van een klim. Louis, Paul en William hielden elkaar angstvallig in het oog en gaven geen duimbreed toe aan elkaar. William kan goed klimmen, al kwam z'n echte niveau pas na enkele dagen bovendrijven. En toen begon het echte pokerspel, om als eerste Wezel-renner de top te halen. Dat lukte ook, maar dat leverde telkens ook hilarische discussies op met z'n rivaliserende dorpsgenoten. 

En toen hun onderling getwist erop zat, startte het steekspel richting Kalmthout. Wuustwezel vs. Kalmthout, daar is wat over gezeverd, ge wilt het niet weten. Terwijl Lukas hun woonplaats omschreef als 'dorp met meer varkens dan inwoners', kreeg hij de boemerang mooi terug over Kalmthout 'als dorpje waar ze nog wat kunnen leren van de Gooreindse, Loenhoutse en Wuustwezelse trots'. De 'Bloemencorso' en 'Lichtjesstoet' werden vergeleken met de 'Straatfeesten' en de triatlon 'Sterke Peer' bleek veel beter georganiseerd dan eender welk Kalmthoutse sportevenement. De burgemeester moest af en toe alle zeilen bijzetten om het trio uit de buurgemeente te overtreffen. Soms lukte dat, soms lukte dat niet. 

Rik Schrijvers maakte zowat z'n wederoptreden na zijn nieuwe heup eind vorig jaar. De vorm was er dus nog niet. Maar hij genoot van het rondfietsen in en rond Palma, de uurtjes aan het zwembad en de mooie fietstochten in het gezelschap van Kris Meertens en den Bob. En 's avonds kon Rik lang vertellen over zijn ervaringen in het Kapelse politielandschap. 'Dat was de goeien tijd', zo hoorden we regelmatig. Zijn vrouw Paula hield ook van sportieve uitdagingen. Samen met José wandelden ze over en weer naar Palma. 30.000 stappen per dag was geen uitzondering, het was eerder de regel. De dames moesten zo sportief zeker niet onderdoen voor hun fietsende wederhelften.

Over Lukas J. kunnen we kort zijn. Als behoeder van het algemeen belang deed hij ook nogal wat kopwerk de eerste dagen. En als Louis al eens overpakte, dan moest hij vaak brullen om het tempo terug onder controle te krijgen. Wijselijk paste hij tussendoor af en toe in de strijd voor de bergtrui. Zijn gehuurde fiets blonk het meeste van allemaal, hij reed rond met een Cruis-topmodel van Berganti. Maar het onverwachte gekraak bij elke meter klimmen ging door merg en been binnen de groep. Lukas genoot ervan en kon zich concentreren op de hoofdzaak (doseren en presteren). De anderen lachten hem bij elke trap vierkant uit met zijn duur model, met gratis extra decibels. Zoals de CD&V kraakt in de peilingen bergaf, zo kraakte zijn fiets bij elke meter bergop. Vooral Luc P. had er veel last mee. Maar na een paar honderd meter was Luc verlost van  de vreselijke pijn in de oren. Hij liet iedereen achter en kon zo in alle stilte genieten van z'n hoge wattages. Pas op dag 3 raakte Lukas verlost van het krakende en krijsende vijsje ergens in z'n kader.

Ons bezoek aan de 'Mallorca 312' was een mooi intermezzo tussen alle ritten door. Bart Schols had er een doel van gemaakt en dat was aardig gelukt. Na 312 km en 4600 hoogtemeters eindigde hij als 81ste van de 1652 deelnemers, met een gemiddelde snelheid tegen de 30 km/u. Een knappe prestatie dus, na een maandenlange intense voorbereiding. De private bevoorrading door Elly, Ludo en Robert verliep zo feilloos, dat hun inspanning ongetwijfeld heeft bijgedragen heeft tot zijn prestatie. 's Morgens vroeg vertrokken ze met emmers vol drinkbussen en gelletjes. Op elke post stonden ze paraat en moest Bart nauwelijks voet aan de grond zetten gedurende de rit van 10u en 42 min. Goede soigneurs, ze zijn van goudwaarde.  De Heidestoempers supporterden voor Bart op 70 km voor het einde, hij zag er nog verbazend fris uit. Het was dan ook uitstekend weer voor zo'n inspanning. We zagen ook de coryfeeën van de Lion Pack passeren. Ook zij leverden een zeer knappe prestatie. 

Louis A. en William D. waren zo onder de indruk van het peloton, dat ze volgend jaar ook de 'Mallorca 312' gaan rijden. Afspraak dus volgend jaar in mei voor de editie van 2023. De rest van de groep zal dan bevoorraden, zo werd afgesproken. En zo hebben we weer iets om naar uit te kijken. Ze mogen ons dus weer verwachten daar voor fietsplezier en gezelligheid. We kijken er met z'n allen al naar uit.